Piše: Dr. sci. Rifat Redžović
Postrojavanje četničke garde proteklog vikenda u Višegradu pod komandnom palicom četničkog vojvode i ratnog komandanta današnjeg predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, nije nikakva realna opasnost za Bosnu i Hercegovinu i njene junake koji su pokazali kako se u stvarnosti rješava ratničko pitanje koliko je interesantan sam fenomen upornog forsiranja i vezivanja svekolikog srpstva za ideju četništva.
Poznata velikosrpska mitomanija je u drastičnom padu i na klimavim je nogama što najbolje odslikava izgled samih gardista koji nisu mogli okupiti mlađane Srbe već su sami „komandanti“ preuzeli ulogu gardista kako bi popunili ono par redaka svoje formacije. Interesovanje mladog čovjeka u Bosni i Hercegovini ima druge ciljeve koji su pacifistički i proevropski a koji se uporno i sinhronizirano žele ideologizirati na način da se mladost treba proćerdadi po ratnim rovovima, otimačinama, ubijanjima i ostalim strahotama ideologije koja dolazi iz Beograda i ima za cilj kompenziranje svih velikosrpskih gubitaka na račun Bosne i Hercegovine i njenih čuvara.
Ovo drsko promoviranje četništva se mora procesuirati na svim nivoima sudova Bosne i Hercegovima i eto prilike međunarodnoj zajednici da pruži podršku braniteljima ustavnog uređenja jedne države i njenoj suverenosti. Ovo dvovlašće u Bosni i Hercegovini u kojoj je na djelu zamjena teza u kojoj entitet glumi državu, a država je svedena na parking servis mora prestati. „Entitetsko“ sagledavanje problema u jednoj državi mora prestati kada su u pitanju ovako jasna profašistička eksponiranja i ne može biti dileme po pitanju dobra i zla. Svojom neaktivnošću i indiferentnim ponašanjem međunarodna zajednica daje nadu ovoj propaloj velikosrpskoj politici koja je na izdisaju tako da se ova šutnja od strane međunarodne zajednice u Beogradu shvata kao nekakva latentna podrška i samo se na osnovu takvog shvatanja crpi snaga za ove projekte.
Strah me je i da pomislim da međunarodna zajednica učestvuje u nekakvim podlim igrama koje bi sankcionirale istinite branitelje univerzalnih ljudskih ideja, antifašiste koji i u ovakvoj Bosni i Hercegovini pokazuju svoju hrabrost, snagu i odlučnost u očuvanju osnovnih ljudskih prava. Također se plašim da nismo možda ostavljeni da sami u ovim balkanskim vrletima i vrletima balkanske povijesti branimo sve ono što je vrijedno ljudskog dostojanstva. Prirodno stanje Bošnjaka ogleda se u tome da je na pravoj strani povijesti i da je naša kolektivna svijest neraskidivo vezana za prave vrijednosti koje je do skora demokratska Evropa propagirala.
Šteta bi bila da se ovakvo jedinstvo bošnjačkog duha i reakcija u vezi postrojavanja eskardona smrti, doduše u poodmaklom veteranskom izdanju, ne iskoriste kao stav bošnjačke političke elite u razgovorima s međunarodnom zajednicom o pozicijama nas, koji branimo evropske stavove i njih, koji zagovaraju fašističke ideje.