Zajedničko prevodiocima diljem svijeta jeste da rade mukotrpan i nedovoljno cijenjen posao. Svaka priča o književnom prevođenju kaže isto ovo, manje ili više eksplicitno, a obećani raj za prevodioce teško da postoji. Prevodioci muče muke dokazujući izdavačima ili institucijama koje brinu o kulturi da vrijedi objaviti prijevod nekog djela. S druge strane, i kulturno tržište ima svoju logiku, koja je u konačnici podudarna s logikom bilo kojeg drugog tržišta i radije se okreće onim kulturnim proizvodima koji mogu zadovoljiti apetite masovne kulture. A u samom prevodilačkom poslu nema čuda ni nenadanih dobitaka, odricanje i rad su neizostavni.
Treba mnogo vremena da stasa dobar književni prevodilac i onda, povrh toga, treba još “nešto” da neko ko je stasao za književno prevođenje doista to i radi. Neizostavno mora imati u sebi ponešto od asketskog, osobenjačkog i nešto od fatalističke predanosti prevodilačkom poslu. Mora postojati doza dobrovoljnog samopotiranja. U vezi s tim, rijetko da ima koja djelatnost koja je do te mjere “depersonalizirana” kao prevođenje. Koliko se često prilikom navođenja naslova prijevoda navede i ime prevodioca?
Ismail Abu al-Bandora, jordanski kulturni radnik, pisac, novinar, prevodilac, predsjednik Skupštine Društva pisaca Jordana, poznavalac je književnih kretanja na prostoru bivše Jugoslavije. Ovaj nekadašnji student političkih nauka na Univerzitetu u Beogradu kroz nastupe na konferencijama i pisanje u novinama u arapskom svijetu približava književnosti s južnoslavenskih prostora arapskim čitaocima.
U ovoj godini Abu al-Bandora postigao je posebno zapažene rezultate. Objavio je prijevode triju knjiga s bosanskog na arapski jezik. Riječ je o romanima Zeleno busenje Edhema Mulabdića i Konak Ćamila Sijarića, te o duhovnoj autobiografiji Žudnja za tekstom Esada Durakovića. Ovi prijevodi već su naišli na zavidnu recepciju u rubrikama za kulturu u novinama i na web-portalima u arapskom svijetu. Ranije je Abu al-Bandora preveo romane Šehid Zilhada Ključanina (2008) i Tvrđava Meše Selimovića (2007), te autobiografske zapise Alije Izetbegovića Moj bijeg u slobodu (2002) i Jugoslavenske priče (1992).
Ovom prilikom spomenut ćemo i druge prevodioce u arapskom svijetu koji se bave književnim prevodilaštvom s južnoslavenskih jezika na arapski.
Egipatski prevodilac Gamaluddin Sayyid Muhammad preveo je Andrićev roman Gospođica (1985), Nušićeve drame Ožalošćena porodica i Pučina (1995) i Ibrišimovićeve Priče (2007). Ovaj prevodilac preveo je i tri naučna djela: Amir Ljubović i Sulejman Grozdanić – Prozna književnost Bosne i Hercegovine na orijentalnim jezicima (2008), Esad Duraković – Prolegomena za historiju književnosti orijentalno-islamskoga kruga (2013) i Mehmed Kico – Ogledi u poetici prevođenja – u svjetlu iskustava o arapskom jeziku (2014).
Walid al-Sibai, sirijski književnik i prevodilac, po zanimanju ljekar, objavio je Antologiju makedonske priče (2005), te prijevode romana Prokleta avlija Ive Andrića (1995) i romana Ljudi sa četiri prsta Miodraga Bulatovića (2018).
Sirijski diplomata Sami al-Durubi, nekadašnji sirijski ambasador u Jugoslaviji, preveo je na arapski jezik Andrićeve romane Na Drini ćuprija (1961) i Travnička hronika (1964).
Egipćanin Abd al-Latif, profesor, u saradnji s Ahmedom Smajlovićem, tada doktorandom u Kairu, preveo je Selimovićev roman Derviš i smrt (1971), a Egipćanka Sahba Muhammad Bunduq prevela je Taljićev Roman o Srebrenici (2000).
Prevođenjem triju spomenutih naslova na arapski jezik, Abu al-Bandora dao je novi impuls kulturnoj razmjeni između arapskog svijeta i Bosne i Hercegovine.