U maju 1992. godine pilot Vojske Jugoslavije Erdin Hrustić kao komandir eskadrile borbenih aviona iz Petrovca kod Skoplja, seli u Kraljevo na aerodrom Lađevci. Nakon mjesec dana uspio je da prebjegne na teritoriju koju je držala Armija Republike Bosne i Hercegovine te postaje komandant jedinice kod Olova. Okončanjem rata postaje načelnik štaba Ratnog vazduhoplovstva ARBiH u činu pukovnika. Još dok je službovao u Jugoslavenskoj narodnoj armiji nanizao je oko 1 500 sati letenja, a kao borac i starješina ARBiH oko tridesetak sati.
Edin je rođen je 1958. godine u Vitezu. Završio je Vazduhoplovnu gimnaziju u Mostaru, a Vazduhoplovnu akademiju u Zadru. Čitavo vrijeme službe je, kao pilot i oficir JNA, u Petrovcu kod Skoplja, a nakon premještaja u Lađevce i “dezerterstva” stavlja se na raspolaganje Teritorijalne odbrane, koja će ubrzo prerasti u ARBiH. U vrijeme kada ratifikovan Dejtonski mirovni sporazum našao se na aerodromu Ćoralići kod Cazina, gdje je ratni reporter Šefko Hodžić sa njim obavio intervju.
“Da Vas, na početku razgovora, pitam o ovom avionu pored kojeg se nalazimo?
“Ne bih mogao mnogo o njemu da kažem. Znam da je klipni, da ga je grupa naših patriota, pilota iz Bihaća, pred rat ‘ukrala’ i sakrila negdje u šubu. Sada je tu. U ratu nam je valjao. A valjaće još, jer smo ga dovezli tek sa ‘renoviranja’ iz Zagreba”.
“Imamo li još aviona?”
“Pa, imamo. To su avioni koje smo uoči, ili na početku agresije na našu zemlju oteli od četnika, odnosno od bivše JNA i razmjestili ih po livadama i šumama. Tu su bili skriveni, dok se nisu stekli uslovi da ih prebacimo na aerodrome na slobodnoj teritoriji.”
“A jedan od tih aerodroma je i ovaj – Ćoralići. Kad je izgrađen?”
“Prve ratne godine. Za vrlo kratko vrijeme izgradili su ga Krajišnici vlastitim snagama i vlastitom pameću. Preko njega je održavan vazdušni most sa Bihaćem do deblokade. Ovaj aerodrom značio je život za Bihaći okrug, odnosno Unsko – sanski kanton do avgusta ove godine.”
“Šta je slijetalo na ovaj aerodrom u toku ‘vazdušnog mosta”?
“Avioni i helikopteri”
“Može se samo pretpostaviti kakav je bio rizik letenja. Postoje razne verzije koliko su nam četnici oborili aviona i helikoptera. Koja je prava?”
“Ona koja kaže da su nam oborili jedan avion i jedan helikopter. Radi se o avionu u kojem su poginuli ministar Irfan Ljubijankić i drugi članovi Vladine delegacije. Također bih rekao da još nismo dobili zvanične podatke o rušenju tog aviona. Pretpostavljamo da je srušen, jer se čula eksplozija kad je letio iznad četničkih položaja”.
“U koju kategoriju spada ovaj aerodrom? Pista je poširoka, duga…”
“Ovaj je aerodrom C kategorije. Poletno – slijetna staza nije betonska, ali je stabilizovana za prilaz aviona određene težine.”
“Jeste li vi slijetali na ovaj aerodrom?”
“Nisam avionom, jesam helikopterom, i to poslije deblokade. I još ću reći da se, zaista, čovjek veoma lijepo, srećno osjeća kad se spušta. Znaš da slijećeš na naš aerodrom, slobodan, u našim rukama, bezbjedan, koji može zadovoljiti mnogo toga.”
“Kako je nastalo naše Ratno vazduhoplovstvo?”
“Ratno vazduhoplovstvo Armije počelo se stvarati na početku agresije na našu zemlju. Prvi zadatak je bio – okupljanje kadra. Kada je okupljen kroz tada formirane vazduhoplovne grupe u Mostaru, Sarajevu, Bihaću i Živinicama. Kako je naša zemlja jačala, pristizala su i sredstva, pa su polahko u funkciju stavljani dijelovi našeg ratnog vazduhoplovstva. Danas smo daleko od tih početaka. Imamo Komandu Ratnog vazduhoplovstva sa svojim jedinicama, imamo pilote, tehničare, letjelice… Zadaci koje je naše ratno vazduhoplovstvo izvršilo u ratu zaista su veliki.”
“Šta ste, na primjer, uradili što nije vojna tajna?”
“Za sada mogu navesti one humane zadatke: prevoz ranjenika i bolesnika, spasavanje njihovih života, prevoz hrane i lijekova u enklave, razni zadaci za potrebe privrednih organizacija, izgradnja infrastrukture, izgradnja releja itd, itd… O onim drugim ne bih govorio, nije vrijeme. Ali, sigurno je, doći će jednom i to vrijeme kada ćemo moći sve da kažemo. A za sve što smo uradili imamo brojna priznanja, usmena i pismena. Dobili smo priznanja od naroda, a i priznanje od predsjednika Izetbegovića.””Šta imamo od letjelica u okviru našeg ratnog vazduhoplovstva?”
“Od letjelica – osnova vazduhoplovstva su helikopteri. Imamo i avione.”
“I imamo velika srca naših pilota, koji su, znamo, letjeli u enklave preko četničkih položaja…”
“Nije tajna da su naši piloti helikopterima letjeli u enklave. Ali to je samo jedan zadatak koji su oni izvršili. Malo se zna da su naši piloti, i uopšte vazduhoplovni kadar, aktivno učestvovali u borbama kao pripadnici jedinica kopnene vojske. Piloti su bili komandiri izviđačko – diverzantskih jedinica, komandanti brigada i operativnih grupa. Neki od njih su i poginuli na tim dužnostima, neki i kao obični borci. Na primjer, čitava jedna jedinica ove bihaćke Vazduhoplovne grupe u posljednjim velikim bitkama u Krajini, imala je svoj pravac napada i zonu odbrane.”
“A ginuli su i u vazduhu… Leteći za Srebrenicu, Goražde, Bihać…”
“Nažalost, jesu. Bez obzira na to što su svi ti letovi bili izuzetno rizični, a, eto, bili i neki tragični, svi naši piloti i tehničari uvijek su izvršavali te opasne zadatke.”
“Počelo je školovanje prve generacije naših pilota. Potpisano je primirje. Ako, zaista, zavlada mir, pa nabavimo i najmodernije avione, imamo li kadrova, pilota i tehničkog osoblja, koji će moći upravljati tim letjelicama, navoditi ih i slično?”
“Ma, imamo mi pilota i imaćemo ih još. Međutim, vazduhoplovna tehnika je specifična. Piloti moraju ići na preobuku za svaki tip aviona na kojima ranije nisu letjeli. Također, velika je razlika između istočne i zapadne tehnike. Dakle, biće potrebno dodatno školovanje pilota, odnosno preobuka, kako kod nas tako i u inostranstvu. Imamo kadra, a imaćemo, akobogda, i najmodernije avione. I vjerujem da neće proći dugo vremena kada će naši piloti upravljati našim najmodernijim letjelicama, spuštati ih na naše aerodrome i polijetati s njih”.
IZVOR: List “Oslobođenje”; 17. XII 1995. godine, Bosnaeinfo