Da je živ, danas bi slavio devedesetprvi rođendan. Alija Isaković rođen je 15. 01. 1932. godine u Bitunju kod Stoca.
Bošnjački i bosanskohercegovački pripovjedač, dramski, televizijski i radio-dramski pisac, leksikograf, putopisac, historičar jezika i aforist.
Geološku tehničku školu pohađao je u Beogradu, a školovanje je nastavio na Filozofskom fakultetu jugoslavenske književnosti. Studirao je i srpskohrvatski jezik u Sarajevu.
Prije nego je počeo pisati, radio je kao tvornički radnik, jedno vrijeme kao tehničar u geofizici, ali i kao urednik časopisa za književnost “Život”.
U književnost je ušao romanom “Sunce o desno rame”, a zatim je objavio više knjiga proze. Bavio se i književnim i historijskim radom i pripremio je “Biserje” – prvu antologiju muslimanske književnosti.
Priređivač je prve antologije muslimanske književnosti Biserje (1972), a naredne godine priređuje prvi izbor bosanskohercegovačkih putopisaca Hodoljublje.
Autor je i slijedećih djela:
Semafor (pripovijetke), 1966.
Prednost imaju koji ulaze (aforizmi), 1971.
Taj čovjek (pripovijetke), 1975.
Krajnosti (drame), 1982.
Hasanaginica (drame), 1982.
Jednom (putopisi), 1987.
Pobuna materije (roman), 1985.
Nasrudin-hodža (anegdote), 1986.
Lijeve priče (priređena djela), 1990.
Antologija zla, (ratni dnevnik), 1994.
Jednom (prošireno izdanje), 1997.
Alija Isaković, dobitnik je Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva 1976. godine. Umro je u Sarajevu 1997. godine.
Značajno je spomenuti dva rječnika Alije Isakovića: Rječnik karakteristične leksike u bosanskom jeziku (1993) i Rječnik bosanskog jezika (1995) koji predstavljaju prekretnicu u našoj leksikografiji.
Na bošnjačkom saboru, u septembru 1993. godine rahmetli Alija Isaković je tokom govora izrekao i slijedeće:
“Ovaj uzburkani historijski tok jedan je od uzroka što se u bošnjačkom narodu mogu sresti svi oblici krajnosti. Nigdje nisam sreo tako dirljivo dobrodušne, nevine i predane ljude beskrajno samopožrtvovane, spremne na svaku ličnu i kolektivnu žrtvu, i nigdje takve pojedince i skupine apsolutno uskogrude, beskrajno samožive, potkupljive, politički ljigave i, nadasve, opsjednute omalovažavanjem svega vlastitoga, vlastitoga imena, vjere, običaja, prošlosti”.
Ova bezvremenska poruka nešto je nad čime se svi moramo zamisliti.
